زمینه ها و نمودهای رمانتیسم در «بخارای من؛ ایل من»

در این مقاله، زمینه‌ها و نمودهای رمانتیسم در آثار داستانی محمد بهمن بیگی بررسی شده است. با وقوع تحولات اجتماعی و سیاسی در ایران و آشنایی ایرانیان با ادب و فرهنگ اروپایی، در اواخر دوره مشروطه و دوران پهلوی، زمینه برای رواج آثار رمانتیک غربی و ترجمه‌های آن در میان ایرانیان فراهم شد. بهمن بیگی از یک سو تحت تأثیر فضای سیاسی و اجتماعی حاکم بر جامعه، از دیگر سو بر اثر ویژگی‌های شخصیتی، تجانس روحی، نوع زندگی در میان ایل، گرفتاری‌های دوران تبعید و دوری از خانواده، در نوشته‌های خود به مکتب رمانتیسم گرایش یافت؛ امّا از جنبه‌های افراطی رمانتیسم پرهیخت و با تلطیف ویژگی‌های آن، آثاری دل‌انگیز و دل‌نشین، که در مرز میان حقیقت و خیال هستند، به وجود آورد. جنبه‌های تخیلی و حقیقت‌نمایی آثار او، چنان در هم آمیخته‌اند که تمییز آن‌ها بسی دشوار است.